Willy De Meester 1970-2020

WERKOASE Een werkoase met voortdurend het gevecht als van in ‘t harde hout een specht die ‘t bijltje van zijn bek er nooit bij nederlegt. Beeldhouwer met zijn beitel bezig tot het gepijnigd steen of ‘t moegemarteld marmer alles zegt. Dorp is stilte, en stilte spreekt een taal. En mogen zij alleen die stilte breken die menens en zonder omhaal zo mooi en mooier dan de stilte spreken. Dorp is een heem om thuis te komen waar overvloed van zomer puilt en onder bontmantels van bomen de schaduw met de stilte schuilt. En ‘s avonds hangt de maanoorschelp te luisteren naar ‘t dorp van slaap en ‘t dorp van dood; en vogels vinden in de duistere boomkruinmantels een moederschoot. Misschien omdat wij met herinneringen steeds dichter bij elkaar zijn toegevaren tot rakelings de allereerste jaren van onze kindertijd - dat wij soms zingen: we horen reeds elkander toe als kind, toen nog de sterren spraken, kikkers kwaakten en van de avondstilte stukken maakten tot in het zwarte zwijgen van de wind. Daarom zijn het geen zóveel jaar maal twee dat wij getweeën zijn, maar ook de jaren tevoren tot waar sterren ogen waren en onze zate een woonark in de zee. Daarom, Willy, in welk edel metaal, in welk edel steen moet gij het meesterwerk van zulk een weergaloos samenzijn uitwerken? Misschien een eerstvolgende inspiratie. W-L, 1990 A. DE VOS