Willy De Meester 1970-2020

Ofschoon de kunst van Willy De Meester nog steeds in volle ontplooiing verkeert - gelukkig maar - toch kunnen er enkele constanten aangeduid worden, zowel ethisch als esthetisch. Hij heeft zich wel een paar keer aan het non-figuratief spel van de loutere vormentaal gewaagd, maar zelfs de natuurelementen rond zijn verblijf ‘t Leeghoek in Wannegem-Lede kenden geen genade voor die experimen- tele mobielen. Een kunstwerk wordt geboren uit een innerlijke drang en bezieling, waarbij de gehele persoonlijkheid van de kunstenaar tot uiting komt en derhalve zijn vorm-technische kundigheden op de tweede plaats schuift. Bij Willy De Meester geldt eerst het idee, dit geheimzinnig conglomeraat van gedachten, gevoelens, beïnvloedingen, thema’s, levensondervinding en duidingen, waardoor de kunstenaar zijn eigenheid onvervalst manifesteert. Hij schept enerzijds beelden gedrongen in een beweging van inkeer en geborgenheid, een zich afwenden van de hardheid en de wreedheid van het leven; anderzijds geeft hij uiting aan heel concrete gemoedstoestanden als afkeer, afweer, verzet, angst, onheil, afgrijzen, dit onder de vorm van expressieve gebaren en gezichtsuitdrukkingen. Verschrikking en verdrukking spreken uit onze beelden. Voorts gaat zijn volle aandacht naar de innige verhouding tussen man en vrouw, tussen moeder en kind, de verbondenheid binnen het gezin, de zintuigelijke uitbeelding van de vrouw, de zuivere ontvankelijkheid van het kind. In die gestalten brengt hij een hymne aan het natuurlijke levensritme van de mens. Die sculpturale verscheidenheid vertolkt Willy De Meester op esthetisch vlak door het aanwenden van oervormen als het schelp- en het golfsymbool, door suggestieve gebaren en door gestalten. Vandaar de afwisselende vormentaal van statische en dynamische structuurelementen, nu eens gesloten, gedrongen en abstraherend, dan weer vervloeiend en uitgebalanceerd. De vormschoonheid kan niet buiten de innerlijke ontroering; de geestesbewogendheid ontlaadt zich in geïnspireerde houdingen, waarbij het maniërisme van bepaalde vlakken of rondingen, de gevoeligheid accentueert. Dit tweevoudig aspect typeert de huidige beeldhouwkunst van Willy De Meester, die de voorkeur geeft aan de ‘taille directe’ in marmer, albast, witte steen en arduin, maar ook boetseert voor werk in polyester, brons en tin. Gent Oktober 1980 JOS MUREZ