0.68 / 0.15 / .20 mazy larler (B.)

WERKOASE

Een werkoase met voortdurend het gevecht
als van in ‘t harde hout een specht
die ‘t bijltje van zijn bek
er nooit bij nederlegt.
Beeldhouwer met zijn beitel bezig
tot het gepijnigd steen
of ‘t moegemarteld marmer
alles zegt.
Dorp is stilte, en stilte spreekt een taal.
En mogen zij alleen die stilte breken
die menens en zonder omhaal
zo mooi en mooier dan de stilte spreken.
Dorp is een heem om thuis te komen
waar overvloed van zomer puilt
en onder bontmantels van bomen
de schaduw met de stilte schuilt.
En ‘s avonds hangt de maanoorschelp te luisteren
naar ‘t dorp van slaap en ‘t dorp van dood;
en vogels vinden in de duistere
boomkruinmantels een moederschoot.
Misschien omdat wij met herinneringen
steeds dichter bij elkaar zijn toegevaren
tot rakelings de allereerste jaren
van onze kindertijd - dat wij soms zingen:
we horen reeds elkander toe als kind,
toen nog de sterren spraken, kikkers kwaakten
en van de avondstilte stukken maakten
tot in het zwarte zwijgen van de wind.
Daarom zijn het geen zóveel jaar maal twee
dat wij getweeën zijn, maar ook de jaren
tevoren tot waar sterren ogen waren
en onze zate een woonark in de zee.
Daarom, Willy, in welk edel metaal, in welk edel steen moet gij het
meesterwerk van zulk een weergaloos samenzijn uitwerken?
Misschien een eerstvolgende inspiratie.

WILLY DE MEESTER,

beeldhouwer, kreeg zijn opleiding aan onze academie waar hij op een goede
“stal” stond, nl. bij Bert Servaes en Bert Coolens.
De Meester houdt het bij de klassieke materialen marmer, Franse steen,
albast, arduin en af en toe modelleren in klei voor gegoten zandsteen, brons
enz.
Zijn voorkeur gaat naar de taille-directe met alle moeilijkheden, alle
spanning, risico en vreugde die er aan verbonden zijn.
Het steenblok houdt voor de kapper steeds verrassingen in petto, die
goed kunnen uitvallen en dan aardig meegenomen zijn, maar die net zo
gemakkelijk kunnen tegenslaan; alleen reeds de tekening in marmer kan
in het uiteindelijk resultaat van een beeld een onbedoelde maar niettemin
zware rol gaan spelen.
Dit blijkt hier duidelijk in enkele van deze beelden.
De vormen die deze beeldhouwer oproept zijn inderdaad vloeiend, zodat
licht en schaduw nergens een harde lijn verwekken.
Samen met de werken waarin hij de abstrahering ver doordrijft, tot nog
slechts de “aanduiding” overblijft, een louter samenspel van vloeiende
vormen.

Albast van haren leest,
zou er volmaakter lijn
naar stof of naar den geest
ooit de uwe kunnen zijn?
Wie zegt mij waarin ‘t meest
aan goddelijken schijn
belichaamd is geweest:
in deze lenden fijn,
in deze welige weelde,
heup der antieke beelden,
in dezen buik zoo rein,
dat hij voor wie hem vonden,
in marmer, en geschonden,
van Venus zelf zou zijn.

WILLY DE MEESTER

De kunstwerken van beeldhouwer De Meester getuigen van een academische
en technische scholing. Door de jaren heen verscheen geleidelijk een
sterkere vormgeving en groeide een eigen persoonlijkheid.
De Meester heeft een eigen stijl gekapt en geboetseerd: gave volle rondingen
zonder in detail te gaan, hij schept eenvoudige schoonheid en weet door te
dringen tot in het innerlijke van de mens.
D.K.
De Meester, die de knepen van het vak kreeg aangereikt door Albert Servaes,
trekt de deur van zijn Wannegemse atelier in ‘t Leeghoek geregeld achter
zich dicht om naar het Italiaanse Carrara af te zakken.
In het bekende kunstenaarsoord selecteert hij zorgvuldig albast en marmer,
de twee voornaamste grondstoffen waarop hij zijn beeldhouwtalenten
botviert.
“Willy De Meester is één van de weinige kunstenaars die een heel oeuvre
heeft weten op te bouwen met albast. Dat maakt hem uniek in België en
wellicht ook in Europa.
Hij kent de steen door en door, iets wat ongetwijfeld ook te maken heeft met
zijn geregelde verblijf in Italië.
Zijn creaties zijn trouwens niet zomaar beelden: achter de eenvoudig mooie
en sobere vormgeving gaat een onmiskenbare boodschap schuil”, vertelt
galerijhoudster Hilde Hanssens van Greenhouse II.

DE BEELDHOUWER WILLY DE MEESTER IS BEGAAN
MET DE VORM EN VERTREKT DAARBIJ VANUIT EEN
MENSELIJKE GESTALTE.

Zo zijn zijn albasten gestalten ietwat gedrongen zittende figuren wat
de diepe luminositeit van de gevoelige materie bevordert, zo is de witte
marmer een fier en sierlijk gegeven en benadert de geaderde grijze steen
of het graniet een licht geïnterpreteerde antropomorfe aanwezigheid.
Figuratie lijkt een voor de hand liggend gegeven dat ondanks een vrije
interpretatie een eerder klassieke harmonie respecteert.
Toch wijzen enkele inkepingen op een behoefte om zich van een te duidelijk
realisme te bevrijden.
In de gestileerde gestalte staat vaak een ander ritme gegrift.
Wie het werk van Willy De Meester hoofdzakelijk als een harmonisch
gegeven interpreteert, zal naar mijn gevoel bijzonder geboeid zijn door
enkele beelden die zich bevrijd hebben van herkenbare referenties.
Zij verrassen omwille van hun sierlijkheid en hun beeldtaal die minder dan
in de rest van zijn werk gehecht lijkt te zijn aan vormelijke criteria.
Die zuiver niet-figuratieve en ook niet-constructieve werken reveleren
een estheet, en een kunstenaar die zijn ritmiek met die van de steen
vereenzelvigt.
Vanuit een meditatie omtrent het lichamelijke groeit, als in een begenadigd
ogenblik, een verfijnde monumentale beweging die in de ruimte binnenglijdt
en terzelfdertijd dat deel van het interieur met haar gestroomlijnd elan
bezielt.

WILLY DE MEESTER, PUUR NATUUR

Elke dag, soms meerdere malen in de hall van mijn woning te Michelbeke-
Brakel kom ik WILLY DE MEESTER of beter gezegd één van zijn mooie
marmeren beelden tegen.
Ze zijn niet zo talrijk de beeldhouwers die erin slagen om u te verleiden, de
koele harmonische vorm van de marmer te strelen.
En zo is het met het werk van WILLY DE MEESTER: vakkundig, harmonisch,
dens, met een uitstraling van volume en vorm.
45 jaar beeldhouwer met de klassieke “ups en downs” van iemand die zich
stoer en sterk aan zijn beeldhouwbeitel rechttrekt.
In de eerste plooien van de Vlaamse heuvel staat zijn gallerij die hij bijna
jaar na jaar afwerkte en uitbouwde. Het is een beetje zoals zijn werk: de
weg om er naartoe te gaan is soms smal en kronkelig. Maar eens je er bent
is er verpozing en de zo aantrekkingsvolle ronde lijnen van levensgenietend
comfort.

BEELDHOUWER

Hij vecht met beitels op hardsteen
in steenstof en stukjes geluid.
Nooit blijven zijn beitels bijeen,
want steeds daagt steen de ziener uit.
En wat hij ziet, wat hem bezielt…
beitelt zijn trefzeker zelfvertrouwen’
telkens hij
door wegwijs weg te houwentot
in het bijzijn
van het ingebeelde beeld.
Geduld als van een specht
die ‘t bijltje van zijn bek
er niet bij nederlegt.
Hij kapt, houdt op en herbegint.
Hij kent het steen en het gevecht,-
en weet bij voorbaat wie het wint.

KUNSTSTUITING

Als beeldhouwer getuigt Willy De Meester van een constante ethiek en
esthetiek. Zijn werk is evenwichtig en harmonieus. Meermaals waagde hij
zich aan de abstractie, maar keerde steeds terug naar het figuratieve, het
expressieve. Zijn oeuvre is in de eerste plaats het vastleggen en beklemtonen
van verhoudingen, gaande van de embryonale beslotenheid over het
machteloos verzet tegen angsten en bedreigingen, naar het ontluiken van
een vitalistische bewogenheid in zijn vrouwenfiguren, zoals mijn vriend,
wijlen Jos Murez, de kunstuiting van Willy De Meester zo sterk verwoordde.
De kunstenaar laat zich leiden door de momentopname van de inspiratie
in een steeds wisselende gemoedsgesteldheid. Wat ook de materie weze
- albast, onyx, marmer of witsteen - de grondstof die hij onder handen
krijgt kan hem leiden tot loutere figuratie of naar een geabstraheerde
vorm en een louter spel vormen en ritme. De kunst van De Meester is even
onvoorspelbaar als de man zelf.
Het is precies die sterk afwisselende vormentaal, die zijn oeuvre zo boeiend
maakt. Als beeldhouwer vertrekt hij steeds van een zorgvuldig uitgekozen
steenblok of oervorm. De basisvorm blijft, ondanks alles, de menselijke
figuur die je als kunstliefhebber zelfs in zijn rechtopstaande of horizontale
landschappen en hun glooiende sierlijkheid, steeds weer kunt suggereren.
Door het feit dat Willy De Meester heel dicht bij het volk staat en dus ook
bij de kunstliefhebber is zijn oeuvre, hoewel sterk interpreteerbaar, steeds
begrijpelijk en oogstrelend gebleven voor de toeschouwer, een ode aan het
natuurlijke levensritme van de mens en de grilligheid van de natuur.
De beeldhouwer gaat als het ware een dialoog aan met de materie waarin
hij zijn ziel legt. Uit deze innige samenspraak ontstaat dan een eigen
vormentaal, een sierlijke beweging die autonoom fungeert, maar de
oervorm en de artistieke kracht gedween in balans houdt.

Willy De Meester verloor zijn hart aan Wannegem-Lede.
Hij liet het achter te Kruishoutem, op de binnenkoer van het vernieuwe
gemeentehuis.
Een symbool voor de eiergemeente, waarin ook een hart steekt.
Weemoedig van nature, eenvoudig Breugheliaans van voorkomen,
volks van uitdrukking, bracht hij Kruishoutem een andere notie van de
kunstenaarsfiguur. Hij bracht zijn kunst daardoor dichter bij de mensen.
Het meesterschap van Willy De Meester ligt niet louter in de vakkundigheid,
waarmee hij levende vormen in oermateriaal boetseert.
De kracht van zijn werk ligt niet alleen in de uiterlijke vorm, maar ook in de
materie zelve, die haar inspiratie oplegt aan de kunstenaar.

STREELEELT

We wrijven elkaar vol verf
jij geel, ik rood
een eeuwig pantser tegen bederf
want kleuren gaan niet dood
het wordt een streling voor het oog
hemelhoog… vereelt, versteend,
gebeiteld in de tijd,
vereend en bevrucht in het besef
dat de mens zich enkel door liefde en kunst
van het dier onderscheidt